|
“Joodse overwinningen worden niet beoordeeld in het licht van de huidige realiteit in het Midden-Oosten, maar in het licht van een zeer ver verleden. De huidige oorlog geeft iedere jood ‘zo’n genoegdoening als we in eeuwen niet hebben gekend, misschien niet sinds de dagen van de Makkabeeën’ (Ben-Goerion). Dit gevoel van een historisch momentum, deze vastberadenheid om deze recente gebeurtenissen te beschouwen als een definitief vonnis van de geschiedenis, wordt ongetwijfeld versterkt door succes, maar succes is niet de bron ervan. De joden trokken ten strijde tegen de Britse bezettingstroepen en de Arabische legers met de ‘geest van Masada’, geïnspireerd door de leuze ‘of anders zullen we ten onder gaan’, vastbesloten om elk compromis af te wijzen, zelfs ten koste van nationale zelfmoord. Vandaag de dag spreekt de Israelische regering van voldongen feiten, van het recht dat uit de loop van een geweer komt, van militaire noodzaak, van de wet van verovering, terwijl twee jaar geleden dezelfde mensen in het Joods Agentschap van gerechtigheid spraken en van de vreselijke behoeften van het joodse volk. De joden in Palestina hebben alles op één kaart gezet…’’
“Het Biltmore-programma van 1942 formuleerde voor het eerst officieel de joodse politieke doelen – een joodse eenheidsstaat in Palestina met de bepaling van zekere minderheidsrechten voor de Palestijnse Arabieren die toen nog de meerderheid van de bevolking in Palestina vormden. Tegelijkertijd werd in de zionistische beweging de overplaatsing (etnische zuivering svh) van Palestijnse Arabieren naar buurlanden overwogen en openlijk besproken… De joden zijn ervan overtuigd, en hebben dat veelvuldig verklaard, dat de wereld – of de geschiedenis of een hoger ethisch beginsel – hun genoegdoening verschuldigd is voor tweeduizend jaar onrecht, meer in het bijzonder geldt dit voor de catastrofe van het Europese jodendom, die naar hun mening niet simpelweg een misdaad van nazi-Duitsland was, maar van de gehele beschaafde wereld. De Arabieren van hun kant antwoorden dat het ene onrecht niet het andere teniet kan doen en dat ‘geen morele code kan rechtvaardigen dat het ene volk vervolgd wordt in een poging de vervolging van het andere volk te verlichten.’”
“Zolang als de grootschalige joodse financiële steun van buitenaf is verzekerd, kan joods-Arabische samenwerking nauwelijks een economische noodzaak worden. Dat was in het verleden ook al het geval. De financiële steun van de joden in de wereld, zonder welke het hele experiment mislukt was, betekende economisch gezien dat de joodse kolonisatie zich kon ontwikkelen zonder voldoende na te denken over wat er in de omringende wereld zich afspeelde. Behalve op humanitaire gronden hadden de joodse kolonisten er geen vitaal belang bij om de levensstandaard van de Arabieren te verhogen, met als gevolg dat de economische kwesties uitgevochten konden worden alsof het joods nationaal tehuis volkomen geïsoleerd was van zijn buren.”
‘Ideologische verklaringen hebben als kenmerk dat zij niet kloppen met de werkelijkheid, maar een of ander heimelijk belang of motief dienen. Dit wil niet zeggen dat ideologieën in de politiek ineffectief zijn; integendeel, juist de stuwkracht en het fanatisme waartoe zij inspireren verpletteren veelvuldig realistischere overwegingen… Om ideologische reden zagen de joden de Arabieren over het hoofd - die leefden in wat een leeg land had moeten zijn – teneinde te passen in de vooraf gevormde ideeën over nationale emancipatie.”
“De werkelijke prijs die de volken van het Nabije Oosten hebben moeten betalen voor de gebeurtenissen van het afgelopen jaar is niet uit te drukken in het aantal doden, de economische verliezen, de oorlogsschade of de militaire overwinningen, maar door te kijken naar de politieke veranderingen, met als opvallendste het ontstaan van een nieuwe categorie dakloze mensen, de Arabische vluchtelingen. Zij vormen een potentieel gevaarlijke revanchistische beweging, verspreid over alle Arabische landen waar ze gemakkelijk de zichtbaar verbindende schakel zouden kunnen worden. Veel erger is echter dat… hun vlucht uit Palestina was voorbereid door zionistische plannen voor een massale transfer van de bevolking tijdens de oorlog en gevolgd werd door de Israelische weigering om de vluchtelingen te laten terugkeren naar hun oude woonplaats. Hiermee werd tenslotte de oude Arabische stelling over het zionisme bewaarheidt: de joden hadden eenvoudigweg het doel de Arabieren uit hun huizen te zetten.”
“Helaas is in een wereld als de onze de politiek in sommige landen allang het stadium gepasseerd van sporadische zonden en terechtgekomen in criminaliteit.”
“Zonder een… modernisering van het Midden-Oosten zal Israel in een economisch isolement blijven, en zonder de voorwaarden voor een normale handel in zijn producten zal het zelfs nog afhankelijker zijn van buitenlandse steun dan nu… Als de Israelische regering er niet in slaagt om haar economische onafhankelijkheid van zulk geld te bewijzen, zal zij spoedig in de niet te benijden positie verkeren dat zij wordt gedwongen om noodtoestanden te creëren, dat wil zeggen: gedwongen zal zijn tot een politiek van agressie en expansie. De extremisten begrijpen deze situatie maar al te goed wanneer zij een kunstmatige verlenging van de oorlog propageren, die volgens hen nooit had moeten worden beëindigd voordat heel Palestina en Transjordanië waren veroverd. Met andere woorden, de keuze tussen federalisering en balkanisering is een politieke. Het probleem is niet dat een losgeslagen nationalisme gemeenschappelijke economische structuur heeft verstoord, maar dat gerechtvaardigde nationale aspiraties zich tot een losgeslagen nationalisme konden ontwikkelen, omdat zij niet beteugeld werden door economische belangen… Chauvinisme van het Balkan soort zou gebruik kunnen maken van het religieuze concept van het uitverkoren volk en de betekenis ervan laten ontaarden tot hopeloze vulgariteit.”
1 | 2 | 3
|
