Home
Interviews
Over de auteur
Bestellen

Guy Saar Ruso vertelt dat hij de pas uit bezet gebied terugkeerde militairen niet zoveel hoort praten over wat ze uitgespookt hebben. “Het is nog te recent. Ik denk dat dit pas later gebeurt, wanneer ze teruggaan naar Israel en weer gewone arbeiders worden nadat ze hier koningen zijn geweest.” In de documentaire komt een oudere man voor, Hilik Magnus, die wordt geïntroduceerd als een Israelische voormalige geheime dienst agent. Hij zegt over de duizenden afgezwaaide Israelische militairen die hier in de bergen in kleine gemeenschappen de hele dag stoned rondhangen: “Ze voelen allemaal de vervreemding en de vreselijke eenzaamheid van deze reis, en vragen zichzelf af: ‘Wat doe ik hier eigenlijk precies? Waarom ben ik hierheen gekomen?’ Fundamentele bestaansvragen beginnen bij hen op te komen. Hoe ver ben ik gegaan op zoek naar wat? […] Dat is de basis waarop deze mensen handelen, dat gevoel van vervreemding.” En dan zegt Magnus die met zijn eerbiedwaardige forse witte baard het voorkomen heeft van een Indiase goeroe: “Ze komen hier om van alles te doen wat ze willen, maar ze doen in feite exact wat hun cultuur en hun samenleving hen dicteert. Op een verschrikkelijke manier. Ze stortten mentaal ineen. Hoe vaak ontmoet je deze jongens niet op de rand van een huilbui? De hele tijd… Ze missen thuis en hun basis. Begrijp je?” Het is een uiterst scherpe observatie, de filmmaker toont de kijker in feite een voorbeeld van “social engineering,” waarbij jonge mensen die drie jaar lang de dagelijkse terreur van een bezetting hebben mogelijk gemaakt 15.000 shekels van de Israelische staat krijgen om elders in geïsoleerde getto’s hoog in de bergen van India onder toezicht van orthodoxe joden en geheime dienst mensen met veel drugs hun trauma’s te verwerken. Een deel van hen stort psychisch ineen, maar dat is net als de Palestijnse bomaanslagen de prijs die het zionisme bereid is te betalen voor zijn expansionisme. Yoav Shamir geeft op die manier weer een ander voorbeeld van het failliet van het zionisme, het offert zijn eigen jeugd op om gebied te kunnen annexeren en te bezetten en om een koloniaal systeem te handhaven. De 26-jarige Eyal Goldstein verklaart in de documentaire van Ecstasy te houden. “Dat maakt je het best los, maar het is eigenlijk een leugen. Iedereen weet dat, maar ze vallen er toch voor wanneer ze op feesten high willen zijn. Welke leugen? De hypocrisie die je ziet in Israel, dat is de leugen… Iedereen gebruikt hard-drugs. Je ziet iedereen het doen. Het vernietigt je geest en iedereen doet het.” Om controle te houden op de meest extreme uitwassen financiert “de joodse staat” in India zogeheten Israëli Warm Houses waar het contact met het vaderland wordt warm gehouden door middel van zang, dans, boeken, films. Shamir toont de aankomst van de Israelische vice-premier Eli Ishai, van de ultra orthodoxe Shas partij, bij dit Israelische gemeenschapshuis in Goa, waar de Israelische jongeren naar toe trekken zodra in de bergen het regenseizoen is begonnen. Een afgezwaaide vrouwelijke militair vertelt hem: “Hier kan men zich weer normaal voelen. Geen bommen… geen corruptie.” Aan een ander vraagt de minister: “Wanneer kom je terug?” In aanwezigheid van iedereen geeft de oud-militair als antwoord: “Om u de waarheid te zeggen: ik hoop dat het niet snel zal zijn. Ik voel me niet meer thuis in Israel… Ik voel me hier in India veel meer op mijn gemak.” Na een besloten onderonsje met Hilik Magnus, de man van de geheime dienst, verklaart de vice premier voor de camera: “Er zijn droevige verhalen zoals u gezien heeft, maar Het Joodse Huis en Het Warme Huis doen heilig werk, dat doen ze werkelijk, ze redden zielen. Er moet veel gebeuren… Het gaat om onze kinderen, onze jongens en meisjes. We moeten deze problemen onder ogen zien, er komen hier duizenden van hen, en duizenden gaan mentaal vernietigt naar huis, en dit is buitengewoon droevig.” Wanneer Magnus verneemt dat Modi, een oud-militair, een vuurwapen wil kopen en merkt dat de man gestoord is geraakt pakt hij hem op en dwingt hem met geweld een taxi in te stappen om met hetzelfde vliegtuig als waarmee de vice-premier reist naar Israel terug te keren. Wanneer de man zich verzet zegt de geheime dienst man: ‘‘Wij zijn hier met een team… we doen alles samen. Wat wij zeggen, gebeurt uiteindelijk. Niet anders. Wij vertrekken nu naar het vliegveld.” En zo gebeurt het ook, met handboeien om wordt Modi afgevoerd. De jonge Israëli’s mogen dan wel met tienduizenden tegelijk in geïsoleerde plaatsen hun spanningen afreageren, ze mogen zelfs gek worden, maar een diplomatiek incident veroorzaken door met vuurwapens Indiase burgers te vermoorden, mag hier niet. Dat mag alleen in bezet Palestijns gebied. Voor alles is een tijd en een plaats. Dit proces van social engineering in India illustreert hoe totalitair een moderne staat kan zijn, de overheid beheerst zelfs de vrije tijd van de mens, het moment dat individuen denken vrij te zijn, terwijl ze zoals Magnus opmerkt: “in feite exact [doen] wat hun cultuur en hun samenleving hen dicteert.” De terreur van de dagelijkse bezetting heeft de jonge Israëli’s niet alleen psychisch geïsoleerd van de rest van de wereld, “de vervreemding en de eenzaamheid van deze reis,” maar hen ook samengedreven in getto’s ergens in de bergen of het strand van India, waar ‘‘we alles samen doen.” Ze voelen zich gehaat door hun omgeving en verheerlijken Israel als “de beste plaats op de wereld” waar het leger “je sterker maakt… Het maakt een man van je! Het leert je echte vriendschap te waarderen… Je bent bereid om je leven te offeren voor een vriend.” Zoals Israel de leegte moest vullen voor de joden in de diaspora voor wie “het land… vrijwel de enige tastbare manifestatie in deze wereld is van joodse identiteit,” zo moet het leger in een gemobiliseerde staat de joodse Israëli’s een identiteit verschaffen. Het was Hannah Arendt die in The Origens of Totalitarianism liet zien welke rol vervreemding en eenzaamheid in een massamaatschappij spelen: “Wat de mens voor totalitaire overheersing gereed maakt is het feit dat eenzaamheid… een alledaagse gewaarwording is geworden van de almaar groeiende massa’s van onze eeuw. Het genadeloze proces waartoe het totalitarisme de massa drijft en organiseert lijkt op een suicidale ontsnapping uit deze werkelijkheid.” De existentiële angst veroorzaakt de obsessieve drang om tot een groep te willen behoren die als groep opereert, en die als groep moet worden bedreigd door een andere groep, anders kan de groep als groep niet bestaan. Zonder bedreiging van buitenaf vervalt de innerlijke cohesie. Het expansionistische Israel kan eenvoudigweg niet zonder vijanden bestaan, en de vijand is overal, want overal is de ander. Angst is er het meest doeltreffende machtsmiddel geworden. Bill Durodie, directeur van het International Centre for Security Analysis van het Londense Kings College verklaarde in The Power of Nightmares – The Politics of Fear, een driedelige serie televisiedocumentaires van de BBC: ‘In een maatschappij die nergens in gelooft wordt angst het enige agendapunt… en een maatschappij die in niets geloofd wordt vooral bang gemaakt door mensen die in van alles geloven. Maar dit is veel meer een maatstaf van hoe erg wij zijn geïsoleerd en geatomiseerd dan van hun eigen kracht… Wij projecteren onze ergste angsten en wat we zien is de creatie van een hersenspinsel.” 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12